این پروژه که در سال 2010 در طبقه سیزدهم یک ساختمان مسکونی  (مشاع) در هارلم نیویرک اجرا شده ، شامل طراحی و بازسازی تراسی به ابعاد 5/5*9 متر (50 مترمربع) است. در ابتدا این تنها یک تراس بود که از سه طرف به طول 4/1 متر ریل کشی شده، مانند سایر تراس های معمولی در این ساختمان، کف آن نیز از بتن بود و چشم انداز فوق العاده ای به پارک مرکزی و افق شهر نیویورک داشت. قرار گرفتن این تراس در نمای جنوبی باعث شده بود تا از گرما و نور زیادی بهره مند باشد اما ریل کشی کوتاه جانب غربی حریم و امنیت کافی را در مقابل تراس های مجاور فراهم نمی کرد.

خواهران حریری در طراحی دکوراسیون داخلی و بازسازی این تراس، از سنترال پارک و مضمون "حضور طبیعت در محیط شهری" الهام گرفتند. فرم ظاهری آن در ادامه ی سری کارهای تجربی آنها با فرم های هندسه ی فراکتال (ساختاری که هر جزء آن به کلّش شباهت دارد)، شکسته ی شفاف و تاخورده است و مانند تمام المان ها و ترکیب بندی های فراکتال، هر قسمت صورتی از سایر بخش ها و طرح کلی است که در مقیاس بزرگتر استعاره ای از اتصال به طبیعت و کیهان را بیان می کند.

کف تراس با تخته هایی چوبی پوشیده شده و در بخش هایی این مصالح با یک تاخوردگی به حالت دیوار عمود یا سقفی پوشاننده تغییر شکل داده اند. دیوارها به محلی برای نشستن تبدیل می شوند و جعبه های ابزار باغبانی را درون خود نگه می دارند. سیستم نورپردازی آن، در تشدید زیبایی های طرح، در طول شب این محدوده را با نوری متمرکز و غیر مستقیم روشن میکند. تداوم و سیالیت بین بخش های مختلف سازه، فضا و متریالی که در آن به کار رفته است، باعث شده تا فضای تراس وسیع تر از آنچه هست، به نظر برسد. در فضای دکوراسیون داخلی این تراس می توان در محلی سرپوشیده غذا خورد، در فضایی روباز از تابش آفتاب لذت برد و یا به دیوار تکیه کرد و از چشم انداز پارک و کلان شهر معروف دنیا لذت برد.

اگر از داخل اتاق نشیمن به تراس نگاه کنید، به نظر می آید که فضایی بسیار بزرگ و دلباز باشد؛ یک اثر هنری که بازی ماهرانه ی نور و سایه در آن گریزی به سازه های شفاف و بلورین طبیعت است.